„Mogę pójść, tam gdzie nikt inny
Wiem to, czego nie wie nikt inny
Jestem tutaj i tonę w deszczu
Z biletem na pociąg w jedną stronę”
Utwór „Runaway Train” został wydany w czerwcu 1993 roku jako czwarty singiel z albumu „Grave Dancers Union”, zespołu Soul Asylum. Zdobył nagrodę Grammy dla najlepszej piosenki rockowej w 1994 roku.
Stworzono kilka wersji klipu, dostosowując je do kraju, w którym miał być emitowany. Amerykańska wersja teledysku rozpoczyna się od napisu informującego o skali zaginięć młodych osób w USA. Później pojawia się kadr z rysunkiem – Pirner krótko go opisuje, mówiąc, że wykonała go dziewczyna, która uciekła z domu ponad 110 (!) razy. Wersja brytyjska otwierała się słowami: „100 000 młodych ludzi ginie na ulicach Wielkiej Brytanii”.
Na końcu klipu, wokalista, Dave Pirner, mówił: „Jeśli widziałeś jedno z tych dzieci, lub sam jesteś jednym z nich, proszę, zadzwoń pod ten numer” i pojawiała się plansza z numerem kontaktowym, jednakże MTV wycięła tę część, gdyż nie chciała aby teledysk był brany za kampanię społeczną.
W klipie pokazano przemoc, jakiej doświadczają dzieci; niektóre zostały porwane, inne same zdecydowały się na ucieczkę ze względu na trudną sytuację w domu. A oprócz tego kilkadziesiąt zdjęć zaginionych dzieci i nastolatków. Niektóre „odkrycia” nie były szczęśliwe. Gitarzysta Soul Asylum Dan Murphy przyznał, że jedna z odnalezionych dziewczyn powiedziała członkom zespołu, że zrujnowali jej życie – uciekła z domu, gdzie nie była dobrze traktowana i znalazła schronienie w domu swojego chłopaka. Po emisji teledysku musiała wrócić do rodziny.
Część z dzieci, jak np Elizabeth Wiles, okazała się uciekinierami z domu. Dziewczyna, która zniknęła jako 13-latka w 1990 roku z Lamar w Arkansas, nie została porwana, ale uciekła wraz ze swoim chłopakiem, Ronem, do Kalifornii. Trzy lata później, gdy byli u kolegi, ktoś włączył MTV i zobaczyli teledysk Soul Asylum. Przez tydzień zastanawiali się, co robić, ale w końcu skontaktowali się z rodzicami i z płaczem wrócili do domów. Inna z pokazanych w klipie dziewcząt nie uciekła – została odnaleziona w ogrodzie za domem, zamordowana przez matkę – kobieta nie chciała utracić do niej praw rodzicielskich.
Ciało Curtisa Huntzingera znaleziono w 2008 roku. Jego zabójcę skazano na jedenaście lat więzienia. Thomas Gibson zniknął w 1991 roku, gdy miał 2 lata. Jego ojciec angażował się w poszukiwania, a w mediach pojawiały się zdjęcia pokazujące progresję wiekową chłopca. Potem pojawiły się informacje, że ojciec – były szeryf, miał zastrzelić go przypadkowo na podjeździe, gdy celował w bezdomnego kota. Mężczyzna przez cały czas zaprzeczał zarzutom o zabójstwo syna, a po zwolnieniu z więzienia w 1996 roku wrócił do poszukiwań.
W brytyjskiej wersji klipu pokazano też zaginionych w 1991 r. nastolatków – Vicky Hamilton i Dinaha McNicola. Okazało się, że oboje padli ofiarą mordercy Petera Tobina, który w końcu został ujęty i skazany na dożywocie za zbrodnie, które popełnił w latach 1991-2006. Pokazano w tej wersji teledysku także zaginionego Marka Batleya, który uciekł z domu w 1992 roku. Mężczyzna który zauważył chłopaka w sąsiedztwie zadzwonił po policję, jednak nim patrol dotarł na miejsce Batley zniknął po raz kolejny i ślad po nim zaginął.
W Australii teledysk zawierał dodatkowo fotografie zaginionych młodych turystów. To właśnie za sprawą jego emisji udało się połączyć kilka przypadków zniknięć z seryjnym mordercą Ivanem Milatem, który w latach 1989-1992 zamordował siedem podróżujących po Australii osób – wszystkie w wieku od 19 do 22 lat.
Na 36, pokazanych w teledysku informacji o zaginionych, udało się odnaleźć aż 26 dzieci.
Linki:
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Runaway_Train_(Soul_Asylum_song)
https://kultura.onet.pl/muzyka/wiadomosci/soul-asylum-runaway-train-teledysk-z-zaginionymi/c167bq2.amp
https://longreads.com/2016/11/02/searching-for-the-missing-children-of-soul-asylums-runaway-train-video/amp/
Link do teledysku:
Opracowała: Natalia Montewska
