PYCHA – pierwszy z siedmiu grzechów głównych. Jest to postawa, która charakteryzuje się nadmierną wiarą we własną wartość i możliwości, a także wyniosłością. Człowiek pyszny ma nadmiernie wysoką samoocenę oraz mniemanie o sobie.
Randall Brent „Randy” Woodfield jest mordercą do tego stopnia pochłoniętym pychą, że gdy został w końcu złapany, tak powiedział o nim detektyw z Portland, Jim Lawrence : „Kiedy był wywiad, on oznajmił detektywom, że nigdy nie zgwałcił żadnej dziewczyny. Powiedział, że nie musiał. Same tego chciały …”
Kim jest? Co nim kierowało? Czemu musiało zginąć tylu ludzi? Randy znany jest on również jako „The I-5 killer”, głównie ze względu na trasę, na której dokonywał przestępstw.
Dzieciństwo
Urodzony 26 grudnia 1950 r. w Salem w stanie Oregon Woodfield pochodził z rodziny z klasy średniej, bez wyraźnych oznak dysfunkcji. Jako gwiazda futbolu w Newport High School na wybrzeżu Oregon i na Uniwersytecie Stanowym w Portland był popularny wśród swoich rówieśników . Jednak od wieku młodzieńczego zaczął wykazywać aspołeczne zachowania seksualne, głównie skłonność do publicznego obnażania się. Po swoim pierwszym aresztowaniu za to przestępstwo w szkole średniej, jego trenerzy futbolowi wyciszyli wszystko, aby chłopak nie został wyrzucony z drużyny. Trzy aresztowania na początku lat siedemdziesiątych za drobne przestępstwa, takie jak wandalizm i nieprzyzwoite zachowanie w miejscu publicznym , nie przeszkodziły w przyjęciu Woodfielda przez drużynę Green Bay Packers, ale został zwolniony z zespołu w 1974 roku po kilkunastu aresztowaniach za nieprzyzwoite zachowanie.
Morderstwa i gwałty
W 1975 roku Woodfield obrabował i dokonał napaści seksualnej na kilka kobiet. W końcu został jednak złapany przez policjantkę w cywilu i trafił do więzienia za rabunek drugiego stopnia. Odsiedział cztery lata z 10-letniego wyroku. W 1979 r. Woodfield rozpoczął dwuletnie szaleństwo napadów, napadając na stacje benzynowe, lodziarnie i domy wzdłuż autostrady międzystanowej nr 5. W marcu 1981 r. policja, prowadząca dochodzenie w sprawie śmierci w Beaverton w stanie Oregon, spotkała Woodfielda, który był przypadkowym znajomym ofiary. Powołując się na historię napaści na tle seksualnym, policja przeszukała jego dom i znalazła dowody łączące go z morderstwem, a także z próbami zabójstwa dwóch młodych kobiet. Woodfield został aresztowany i oskarżony o morderstwo w Beaverton oraz podwójne zabójstwo matki i córki w Redding w Kalifornii. W październiku 1981 roku Woodfield został osądzony w Salem za zabójstwo Shari Hull, a także pod zarzutem sodomii i próby morderstwa. Chris Van Dyke, syn aktora Dicka Van Dyke’a, był wówczas prokuratorem okręgowym hrabstwa Marion w stanie Oregon i prowadził postępowanie w tej sprawie. Woodfielda skazano za morderstwo dożywotnie więzienie oraz na dodatkowe 90 lat za inne przestępstwa. Sędzia odrzucił prośbę Woodfielda o zahipnotyzowanie świadka oskarżenia w celu ustalenia, czy media miały na niego wpływ. Przestępca odsiaduje teraz wyrok w zakładzie penitencjarnym stanu Oregon w Salem. Chociaż oskarżono go o cztery morderstwa, szacuje się, że Woodfield dokonał ponad 60 napaści na tle seksualnym.
Życie więzienne
W październiku 1983 r. Woodfield został zraniony przez innego więźnia podczas zamieszek . W kwietniu 1987 roku Woodfield złożył pozew o odszkodowanie w wysokości i 12 milionów dolarów przeciwko autorce Ann Rule, która napisała „I-5 Killer”, najlepiej sprzedającą się opowieść non-fiction z życia Woodfielda, opisującą mordercze szaleństwo z 1984 roku. Sąd federalny w stanie Oregon oddalił pozew o zniesławienie, z powodu przedawnienia w styczniu 1988 roku. Do 1990 r. Woodfield był podejrzany o co najmniej 44 zabójstwa. W 2001 i 2006 roku testy DNA połączyły Woodfielda z dwoma dodatkowymi morderstwami w Oregonie w latach 1980 i 1981.
Opracowała: Gosia Nieć
